انجام چنين مناظرات و پيروزي امام جواد (ع) آثار و بركات مثبتي داشت از جمله اين كه:

با توجّه به اين كه امام جواد (ع) در خردسالي به امامت رسيد، عبّاسيان و در رأس آنها خليفه عباسي (مأمون) فكر مي كردند آن حضرت از نظر علمي ناتوان است و از اين رو با ترتيب چنين مناظراتي سعي مي كردند شخصيت آن امام همام را خورد كنند. پيروزي امام در مناظره با پاسخ هاي قاطع و روشنگر، هرگونه شك و ترديد را در مورد پيشوايي او و نيز اصل امامت از بين برد.

اين گونه مناظرات خط بطلاني بر بسياري از احاديث جعلي كشيد. احاديثي كه به دستور حاكمان غاصب و براي تثبيت حكومت غصبي آنان توسط عده اي انسان خود فروخته جعل شده و موجب انحراف در امّت اسلامي بود.

دستگاه خلافت عباسي در عصر دو امام بزرگوار (امام رضا و فرزند گرانقدرش امام جواد)، با اهدافي خاص، از انديشه وران مذهب و فرقه هاي گوناگون دعوت مي كرد و آنان را رو در روي آنان قرار مي داد. با مطالعه در شخصيت، روحيّات و افكار مأمون، آشكار مي شود كه او از تشكيل چنين جلسات و همايشهايي اهدافي سياسي را دنبال مي كرد. هرچند شخصا به مباحثات علمي علاقمند بود، ولي مأمون خليفه شخصي نبود كه بخواهد با اين گونه مناظرات، عظمت و حقانيت خاندان پيامبر(ص) را به نمايش بگذارد و شخصيتي را كه مورد توجه انقلابيون آل علي (ع) بود در جامعه مطرح كند و علم و شكوه و شايستگي و برتري آنان را به ديگران بنماياند. بلكه در اين تلاشها اهدافي سياسي داشت و چه بسا بي ميل نبود كه در اين نشستها، براي يكبار هم كه شده آن بزرگواران از پاسخگويي به پرسشها عاجز بمانند. به هر حال گذشته از اهدافي كه مأمون به دنبال داشت، ولي نتايج آن جلسات مايه شكوه و عظمت ائمه(ع) و بهره علمي و اعتقادي شيعه شد.