به اعتقاد شيعيان، پيامبران الهي و جانشينان آنان بايد معصوم از خطا و لغزش باشند، تا در پيشبرد اهداف و رهبري مردم موفق باشند، در كتب كلامي مشروحا معناي عصمت، و شرايط آن تبيين شده است و با احاطه بر معناي عصمت شبهات احتمالي، نظير آنچه در سؤال شما آمده است برطرف مي شود.

به طور خلاصه موضوع عصمت را در سه مرحله مورد بحث قرار داده اند: عصمت در پذيرش وحي، تبليغ و رساندن وحي، مصون بودن از معصيت و گناه، يعني هر چه مخالف با مقام عبوديّت و منافي احترام و موجب هتك مقام مولا است نبايد از معصوم سر زند، چه راجع به گفتار باشد يا راجع به افعال و اين سه مرحله را مي توان در يك جمله خلاصه كرد و آن وجود امري است از جانب خدا در انسان معصوم، كه او را از خطا و گناه مصون دارد.

با توجه به معنايي كه براي عصمت بيان شده است، اموري كه در كودكي از امام حسن و امام حسين (ع) در بول كردن در دامان پيامبر (ص) انجام گرفته است و يا دنبال پرنده دويدن امام صادق (ع) از اموري نيست كه به مقام عصمت خدشه اي وارد كند؛ زيرا امامان معصوم (ع) مثل ساير افراد، در جنبه بشري مثل ديگر انسان ها هستند، و ادرار كردن غير اختياري در كودك، از امور طبيعي و لازم براي انسان است، و ربطي به مقام عصمت ندارد، و در مورد دوم باز داشتن از آزار پرنده در مورد امام صادق (ع) توسط پدر يا پدر بزرگ ايشان، نيز جنبه توبيخي نداشته است؛ زيرا اين امور از لوازم كودكي است.

همچنين آثار فضل و بزرگي در كودكي اهل بيت (ع) نيز با مسائل ذكر شده، تضادي ندارد؛ زيرا در روايات متعدد آمده است كه رسول خدا در كودكي با حسن و حسين (ع) بازي مي كردند، و اين لازمه طبيعي رشد هر كودكي است و در اين زمينه فرقي بين معصومان با ديگران نيست، اما بازي آنان به گونه اي نبود كه از جلالت و بزرگي آنان بكاهد، و آنان را در منظر مردم كوچك نمايد.