مجلسي در بحارالانوار [1] از كتاب خرايج روايت كرده از احمد بن هلال از امية بن علي عبسي كه گويد من با حماد بن عيسي [2] به حضرت ابي جعفر عليه السلام در مدينه وارد شديم براي اينكه او را وداع نموده و به حج مشرف شويم، امام عليه السلام فرمود امروز از مدينه بيرون نرويد بمانيد تا فردا، عبسي گويد وقتي



[ صفحه 159]



كه ما از خدمتش بيرون آمديم، حماد گفت من از مدينه خارج مي شوم زيرا گه اثاثيه و بار مرا به خارج برده اند من گفتم اما من خواهم ماند، حماد از مدينه آن روز خارج شد و در آن شب رودخانه حركت كرده حماد غرق شد و جسد او را از آب گرفته در سياله بخاك سپردند



[ صفحه 160]



و نيز مجلسي در كتاب بحارالانوار از خرايج نقل كرده كه بكر بن صالح از محمد بن فضيل صيرفي روايت كرده كه گويد من به حضرت ابي جعفر عليه السلام نامه اي نوشتم و در آخر آن سئوال كردم آيا نزد شما سلاح رسول خدا است و فراموش كردم كه نامه را بفرستم امام عليه السلام در جواب احتياجات مرا مرقوم فرموده و در آخر نامه خود مرقوم فرموده سلاح رسول خدا نزد من است و آن در نزد ما مانند تابوت است در بني اسرائيل مي گردد با ما هر جا كه مي گرديم و آن براي هر امامي است رواي گويد من در مكه بودم به خاطرم چيزي گذشت كه آن را جز خدا نمي دانست وقتي كه به مدينه آمدم و به خدمت امام جواد رسيدم نظري به من نموده و فرمود استغفرالله لما اضمرت و لا لله بكر بن صالح گويد: من به محمد گفتم آن چه چيز بود گفت آن را با احدي خبر نخواهم داد

هم او گويد در يكي از دو پاهاي او عرق مدني بيرون آمد و پيش از اينكه آن رگ از پاي من خارج شود من خدمت امام رسيدم به من فرمود به زودي تو دچار دردي خواهي شد پس صبر كن زيرا هر مردي از شيعه ما كه مبتلا گردد و صبر و احتساب كند خداوند براي او اجر هزار شهيد



[ صفحه 161]



مي نويسد پس از آن من سفر كردم در بين راه مردي ضربتي بر پاي من زد و رگ من خارج شد و هميشه تا چند ماه درد مي كشيدم و شاكي بودم تا اينكه در سال آينده حج كرده به خدمت امام عليه السلام رسيدم و عرض كردم خدا مرا فداي تو كند پاي مرا تعويذ فرمائيد و به حضرتش خبر دادم اين است آن عضوي كه مرا به زحمت انداخته و درد مي كند فرمود تو را با كي بر اين نيست پاي ديگرت را كه سالم است به من نشان ده من پاي خود را در برابرش كشيدم و آن را تعويذ فرمود وقتي كه از خدمتش برخاستم با پاي سالم بودم پس از آن به خود مراجعه نمودم دانستم كه آن حضرت مرا از آن درد تعويذ فرموده و خداوند مرا بعد از آن به خود پناه داد و دردي ديگر نديدم [3] .