معتصم وقتي مقام خلافت را اشغال كرد پس از يكسال و نيم به سعي سعايت كاران و اختلاف مردم دور از ديانت و آئين بعضي نزد او رفته بناي بدگوئي و شرارت و زمينه سازي را گذاشتند و نسبت به حضرت جوادالائمه نزد معتصم كه خباثت ذاتي و لئامت فطرت او محتاج به وسيله و وسايط نبود تفتين نمودند كه مردم در مدينه به ابن الرضا گرويده و توجه عموم به جانب حضرتش معطوف گرديده از او اخذ مسائل مي نمايند و دلالت امامت او بسيار است و اهميتي بسزا يافته و ممكن است براي دربار خلافت مشكلاتي را باعث شود.

معتصم از اين خبرها به انديشه افتاده و درباره خود بيمناك گرديد لذا دستور داد كه حضرت جواد (ع) را از مدينه به بغداد روانه دارند و آن حضرت را در بيست و هشتم محرم سال 220 وارد بغداد نمودند آن بي حيا امر داد كه آن امام معصوم را مدت يك سال در زندان [1] جاي دادند و احدي را اجازه ملاقات و ورود به خدمتش نداد و همواره در صدد بهانه



[ صفحه 98]



جوئي و زمينه سازي براي قتل آن حضرت بود، از جمله بعضي از خواص و نزديكان خود را وادار مي كرد كه تهمت و افترا بر او ببندند و شهادت دروغ درباره آن مظلوم بدهند كه قصد خروج دارد و بر عليه مقام خلافت برآمده [2] .

آن مرد لئيم از خباثتي كه داشت امام را خواسته عتاب و خطاب مي كرد وقتي كه آن حضرت انكار مي نمود آن بي انصاف دور از خدا شهود را خواسته و آنها در نهايت بي حيائي گواهي مي دادند كه او قصد خروج داشت، ابوجعفر عليه السلام در برابر اين زورگوئي و خلاف نمي توانست چشم پوشي فرمايد و چون بايد در مورد چنين منكري شخص امام حجت اقامه نمايد و با علمي كه به تاخير قضاء واجب بر خود دارد نبايستي كه در برابر خصم تسليم شود لذا از آيات خلافت الهيه دلائلي اقامه مي فرمود كه عقول و خرد و افكار عموم را حيران و سرگردان مي نمود از جمله دست مبارك خود را به دعا برداشته به درگاه الهي عرض مي كرد اللهم ان كانوا كذبوا علي فخذهم بار خدايا اگر اينان بر من دروغ مي بندند آنها را به گناهان خودشان ماخوذ دار، حضار مي ديدند كه در و ديوار به لرزه و تكان درآمده و آمد و شد مي كند معتصم عرض كرد يابن رسول الله انا تائب مما قلت فادع الله ان يسكنه بنا يعني اي فرزند رسول خدا من پشيمانم و توبه مي كنم از آنچه گفتم پس از خدا بخواه كه به من آرامش دهد،

امام به درگاه خدا عرض كرد: اللهم اسكنه بار خدايا آن را ساكن و آرام فرما اين معجزه در وجود خبيث معتصم تاثيري نبخشيده و بيداد و جور و ناروائي و ستم او را تخفيف نداد



[ صفحه 99]