يكسال پس از شهادت امام رضا عليه السلام مأمون به بغداد آمده و امام جواد عليه السلام را نيز به اجبار از مدينه فرا خواند.

روزي مأمون بر اسب سوار شد و با عده اي از يارانش براي شكار بيرون رفت. در مسير حركتش عده اي از كودكان مشغول بازي بودند و امام جواد عليه السلام هم در كناري ايستاده بود و به بازي كودكانه ي آن اطفال نگاه مي كرد.

بچه ها همين كه خليفه را با آن شكوه و هيبت و غرور ديدند، همه پراكنده شده و گريختند ولي آن حضرت بي اعتنا در جاي خود ايستاد، گويا هيچ حادثه اي رخ نداده است.

مأمون از جرأت آن كودك حيران شد، پس به او نزديك شد و گفت: «چرا مثل كودكان ديگر فرار نكردي؟!»

حضرت فرمود: «راه عبور تنگ نبود تا من كنار روم و راه را باز كنم و جرم و خطايي هم ندارم تا از تو بترسم و فرار كنم! تو هم كه به افراد بي گناه ضرري نخواهي رساند.»

مأمون با شگفتي پرسيد: «نام تو چيست؟ و پسر كيستي؟!

گفت: «من محمد پسر علي بن موسي الرضا هستم.»



[ صفحه 36]



مأمون راهش را گرفت و به شكار رفت و در شكارگاه نظرش بر دراجي افتاد، پس باز شكاري خود را به پرواز درآورد تا آن پرنده را صيد كند. هنگامي كه «باز» برگشت ماهي كوچكي را صيد كرده بود كه هنوز آثار حيات در او موجود بود. مأمون بسيار تعجب كرد از اين كه باز قادر بر شكار ماهي نيست و در آن نزديكي رودخانه و ماهي نبود، پس آن ماهي را بدست گرفت و از شكارگاه برگشت.

هنگام مراجعت دوباره كودكان را ديد. اين بار نيز تمام كودكان، غير از امام جواد عليه السلام پراكنده شدند. مأمون نزد او رفت و در حالي كه دستهايش را مشت كرده بود، پرسيد: «اين چيست كه در دست گرفته ام؟»

حضرت عليه السلام فرمود: «خداوند متعال به قدرت كامله ي خود درياهايي خلق كرده كه ابرها از آن درياها بلند مي شوند و ماهيان ريزه اي، با ابرها از آن درياها به آسمان بالا مي روند و بازهاي شكاري پادشاهان، آن ها را شكار مي كنند و پادشاهان، آن ماهيان را در كف دستشان پنهان كرده تا سلاله ي نبوت را با آن امتحان كنند.» [1] .

مأمون تا اين خبر غيبي شگفت انگيز را شنيد، گفت:

«انت ابن الرضا حقا.»

«حقا كه تو فرزند علي بن موسي الرضا هستي و از فرزند آن



[ صفحه 37]



بزرگوار اين عجايب و اسرار بعيد نيست».

نقل است كه در اين واقعه حضرت جواد عليه السلام يازده ساله بود. پس مأمون آن حضرت را طلبيد و تصميم به تزويج دخترش به آن حضرت گرفت. [2] .



[ صفحه 38]