با حضرت جواد در بغداد برخورد كردم. در آن زمان كه در نهايت اجلال و اكرام بود و خانه اي مجلل و وضعي آراسته داشت.

به خود گفتم: حضرت هرگز اين امكانات و تشريفات را رها نمي كنند و به مدينه باز نمي گردند.

حضرت سر بلند كردند و در مقابل كلام نگفته ي من فرمودند: «اي حسين! نان جو با نمك نيم كوب در كنار حرم رسول خدا (ص)، نزد من مطلوب تر است از آنچه تو در اينجا مي بيني.» [1] .



[ صفحه 63]