از صغر سن حضرت جواد، من به ايشان گمان بچگي بردم. پس مقداري وسايل بازي كودكانه خريدم، در كيسه اي ريختم و به نزد ايشان بردم.

وقتي مردمي كه مسئله مي پرسيدند، از اطراف ايشان متفرق شدند، نزديك رفتم. ايشان ابرو در هم كشيدند و به من رخصت نشستن نفرمودند.

كيسه را پيش روي ايشان بر زمين نهادم.

ايشان با دست كيسه را كنار زدند و غضب آلوده فرمودند: «مرا چه به بازي؟! خداوند مرا براي بازي نيافريده است.»

من به خودم آمدم، خجالت كشيدم و تقاضاي بخشش كردم. امام مرا عفو فرمودند [1] .



[ صفحه 22]