محمد مي گويد:

در محضر حضرت رضا عليه السلام از مدينه به مكه سفر كرديم. پس از انجام مناسك، قصد كردم زودتر به مدينه بازگردم.

به حضرت رضا عرض كردم: «من عازم مدينه ام، آيا نامه اي براي فرزندتان جواد نمي نويسيد كه من ببرم؟»

جواد در آن زمان هنوز كودكي گهواره اي بودند.

حضرت تبسمي فرمودند و نامه اي نوشتند و به دست من دادند.

من اگر چه نابينا بودم، اما به راحتي خانه ي حضرت را در مدينه پيدا كردم؛ چرا كه در وقت بينايي و سلامت بسيار به آنجا رفته بودم.

در زدم. موفق، غلام حضرت، در را باز كرد. گفتم: «نامه اي دارم از امام رضا براي فرزندشان جواد.»

موفق رفت و حضرت جواد را با گهواره اش پيش آورد.

من سلام كردم و نامه را به حضرت دادم.

حضرت نامه را بوسيد و به موفق، داد تا مهر آن را باز كند.

موفق مهر نامه را گشود و آن را به دست حضرت داد.

حضرت نامه را از نظر گذراند و سپس رو به من كرد و پرسيد: «محمد! احوال چشمت چگونه است؟»



[ صفحه 17]



عرض كردم: «يابن رسول الله! سوي چشمم رفته و همچنان كه ملاحظه مي كنيد به كلي نابينا شده ام.»

حضرت فرمودند: «جلوتر بيا!»

من جلوتر رفتم. آن گاه دست كوچكشان را بر چشمهاي من كشيدند.

و... ناگهان جهان در چشمان من روشن شد و از آن پس و براي هميشه بينا شدم. [1] .



[ صفحه 18]