بكر بن صالح كه از ياران امام رضا (عليه السلام) و امام جواد (عليه السلام) بوده، مي گويد: من دامادي داشتم كه براي ابوجعفر امام جواد (عليه السلام) نامه اي فرستاد و در آن نوشت: من پدري دارم كه عقيده ي او فاسد است و دشمن اهل بيت (عليهم السلام) مي باشد، با من هم بدرفتاري و اذيت فراواني انجام مي دهد.

اي مولاي من! فدايت شوم، نخست از تو مي خواهم براي موفقيت من دعا كني، اضافه بر اين نظر تو در اين باره چيست؟ آيا بر ضد او افشاگري كنم؟ و خرابي عقيده و رفتار بد او را براي ديگران بيان كنم؟ يا با او مدارا و سازگاري داشته باشم؟

امام جواد در پاسخ او نوشت: «موضوع نامه ي تو و آنچه را در آن از پدر خود نوشته بودي، فهميدم، البته من انشاء الله از دعا



[ صفحه 41]



كردن براي تو غفلت نمي كنم؛ اما اين را هم بدان كه مدارا و سازگاري براي تو از افشاگري و پرده دري بهتر است. پس از هر سختي هم گشايشي خواهد بود، تو نيز بايد صبر و حوصله داشته باشي و عاقبت خير و پيروزي هم متعلق به پرهيزكاران مي باشد، خداوند تو را بر ولايت اهل بيت (عليهم السلام) ثابت قدم بدارد، ما و شما هم امانت هاي الهي هستيم و خداوند هم از امانت هاي خويش محافظت خواهد نمود.»

بكر بن صالح مي گويد: «طولي نكشيد كه خداوند در قلب پدر داماد من عطوفت و نرمشي ايجاد كرد كه از مخالفت با فرزند خويش و اهل بيت (عليهم السلام) دست برداشت. [1] .



[ صفحه 42]