شيخ صدوق رحمه الله در «عيون الاخبار» از بزنطي روايت مي كند كه گويد:

نامه اي كه حضرت رضا عليه السلام براي فرزند گراميش حضرت جوادالائمه عليه السلام نوشته بود و به مدينه فرستاد و آن را مي خواندم بدين شرح بود:

فرزند عزيزم! به من خبر داده اند كه چون از منزل بيرون مي روي غلامانت بخل و حسادت مي ورزند و براي آن كه خيري از تو به كسي نرسد تو را از درب كوچك بيرون مي برند.

اكنون به تو مي نويسم به همان حقي كه بر تو دارم سوگند مي دهم! كه رفت و آمد خود را علني و رسمي و از درب بزرگ عمومي قرار دهي و هرگاه سوار مركب مي شوي درهم و دينار همراه خود بردار تا هر كسي كه از تو درخواست كند به او چيزي ببخشي و مردم از خير تو بهره مند شوند.

جواد عزيزم! اگر عموهايت از تو چيزي بخواهند به هر يك كمتر از پنجاه اشرفي و اگر عمه هايت از تو درخواست كنند به هر كدام كمتر از بيست و پنج اشرفي نبخش؛ ولي نسبت به زيادتر از آن خود داني.

بدان كه چون اين بخشش از تو دست دهد، حق تعالي مرتبه ي تو را بلند گرداند، همواره در انفاق و بخشش مداومت كن و از فقر و تهي دستي



[ صفحه 78]



هراس نداشته باش. [1] .