بازگشت

بقا و فنا


- ان لله عباداً يخصم بدوام النعم، فلا تزال فيهم ما بذلوها، فان منعوها نزعها الله عنهم و حولها الي غيرهم، همانا خداوند را بندگاني است كه ايشان را به دوام و بقاي نعمت تخصيص مي دهد. پس، تا مادامي كه بذل و بخشش مي كنند، نعمت در ميانشان ماندگار است و هرگاه از بهره مند ساختن ديگران خودداري كنند، خداوند نيز آن نعمت را از آن ها گرفته و به افراد ديگري منتقل مي گرداند. - ما عظمت نعمة احد الا عظمت حوائج الناس اليه، فمن لم يتحمل تلك المونة عرض النعمة للزوال؛

نعمت هيچ كسي فزوني نمي يابد مگر آنكه نياز و مراجعه ي مردم به او فراوان مي شود. پس، هرگاه كسي متحمل اين بار گران (مراجعه ي نيازمندان و ارباب رجوع) نشود، آن نعمت نيز در معرض فنا و زوال قرار خواهد گرفت [و به ديگري عطا خواهد شد] .