- قاسم بن حسن تعريف مي كند: در مسير مكه و مدينه بودم كه چادرنشين مستضعفي نزدم آمد و درخواست كمك كرد، دلم به حالش سوخت؛ لذا قرص ناني به وي دادم. هنگامي كه از پيشم رفت، طوفان و گرد و غباري به پاخاست، به طوري كه عمامه ام را از سرم برداشت و برد و من نفهميدم باد، چگونه آمد و عمامه ام را كجا برد تا اينكه وارد مدينه شدم و خدمت امام جواد(ع) رسيدم؛ حضرت پرسيد: «عمامه ات در جاده ناپديد شد؟» عرض كردم: بله. در اين موقع، به غلامش فرمود: «عمامه اش را نزدش بياور.» با ديدن آن، شگفت زده پرسيدم: اي پسر پيامبر! چگونه پيش شما آمده است؟! حضرت، لبخندي زد و فرمود:

«تو بر آن اعرابي صدقه دادي؛ لذا خداوند پاداش تو را داده و عمامه ات را برگرداند. زيرا (ان الله لايضيع أجر المحسنين؛ خدا پاداش نيكوكاران را تباه نمي سازد.»



تو نيكي مي كن و در دجله انداز

كه ايزد در بيابانت دهد باز