امامت امام جواد(ع) با توجه به كودكي و كمي سن، معجزه اي بزرگ در اسلام و در تاريخ تشيع شمرده مي شود و اين مسأله حكمتي الهي براي فهم حقيقت نبوت و رسالت- امامت- است، گرچه، درك اين جريان براي برخي دشوار بود. اما در حقيقت، مقام امامت تحقق وعده ي تخلف ناپذير خداوند بر بندگان صالح و شايسته ي خود است، كه مي فرمايد: عهد من (مقام پيشوايي و امامت) هرگز به مردم ستمكار نخواهد رسيد. [1] .

شكوه و وعده الهي امامت، بعد از شهادت امام رضا(ع) در وجود فرزند گرامي اش پديدار گشت، همان گونه كه پيامبر(ص) از تولد و امامت ايشان خبر داده بود. در واقع، امامت امام جواد(ع) اين معني را يادآوري مي كند كه زمين نبايد لحظه اي از وجود حجت و دليل الهي خالي بماند. [2] اگر چه اين حجت الهي كودك باشد. بنابراين امام جواد(ع) در دوره ي امامت خودش در مدت كوتاهي توانست چهره ي والايي و علمي خود را در ميان شيعيان و نيز حاكمان و دانشمندان آن عصر آشكار سازد و شيعه را به عنوان يك حزب قدرتمند فكري در جهان اسلام معرفي نمايد.