يكي از خطراتي كه هميشه بزرگان و رهبران يك مذهب يا كشور را تهديد مي كند، وجود اطرافيان ناصالح است كه به خاطر اغراض انحرافي، مادي يا اعتقادي پيرامون بزرگان را گرفته، بين آنان و مردم فاصله ايجاد مي كنند و معمولا راههاي ارتباطي آنان را با مردم قطع مي كنند. اگر بزرگان مواظب اين گونه افراد نباشند، چه بسا زيانهاي جبران ناپذيري به بار خواهد آمد كه جبران آن مشكل است. در زمان امام جواد (عليه السلام) نيز اين گونه افراد با سوء استفاده از كمي سن امام، به خيال خود فكر مي كردند مي توانند بر امور امام مسلط شوند و هر طور كه خواستند، عمل كنند. امام اين خطر را احساس كرد و بي هيچ اغماضي آنان را طرد كرد. ابوالعمر، جعفر بن واقد و هاشم بن ابي هاشم در شمار اين افراد جاي داشتند. امام درباره آنان فرمود: خداوند آنان را لعنت كند؛ زيرا به اسم ما از مردم اخاذي مي كنند و ما را وسيله دنياي خود قرار داده اند.