طبيعي است كه كودك خردسال علاقه به بازي دارد، اما حضرت جواد عليه السلام در همان سال هاي كودكي داراي روحيه اي بزرگ و افكار بلندي بود. بدين سبب، خداوند در همان دوران مقامات والايي به او عنايت فرمود.

روزي حضرت رضا عليه السلام با ياد كرد از حضرت يحيي عليه السلام كه در كودكي به نبوت رسيده بود، فرمود: جمعي از كودكان نزد او آمدند و گفتند: «اذهب بنا نلعب»؛ بيا برويم و با هم بازي كنيم. در پاسخ فرمود: «ما للعب خلقنا»؛ ما براي بازي كردن آفريده نشده ايم، اينجا است كه خداوند درباره ي او فرمود: ما مقام نبوت و عقل و هوش را در كودكي به يحيي داديم؛ (و اتيناه الحكم صبيا) [1] .



[ صفحه 164]



نظير اين ماجرا در مورد حضرت جواد عليه السلام رخ داد. علي ابن اسباط مي گويد: مقداري اسباب بازي كه بعضي از آن ها نقره بود، براي امام جواد عليه السلام بردم، ولي چهره ي حضرت نشان مي داد كه ناراحت است. به من فرمود: بنشين. نزديكش رفتم و ناگهان اسباب بازي ها از جيبم افتاد. حضرت با ناراحتي به من نظر كرد و فرمود: «ما لهذا خلقني الله ما أنا و اللعب»؛ خداوند مرا براي بازي كردن نيافريده است. مرا با بازي هاي كودكانه چه كار؟ من با شرمندگي عذرخواهي كردم و حضرت مرا بخشيد و از محضرش بيرون آمدم. [2] .