قاسم بن محسن مي گويد: بين مكه و مدينه سفر مي كردم كه مردي اعرابي و ناتوان از من تقاضاي كمك كرد. من هم به اندازه ي توانم او را ياري كردم. پس از چند لحظه، طوفان شديدي در بيابان رخ داد كه عمامه را از سرم برد. پس از آرام شدن آن، هر چه جستجو كردم، او را نيافتم. به ناچار به سوي مدينه روانه شدم و به محضر امام جواد عليه السلام شرفياب شدم، همين كه چشم امام عليه السلام به من افتاد، فرمود: اي اباالقاسم! عمامه ات در راه گم شده است.

عرض كردم: آري! امام عليه السلام به يكي از غلامان خود فرمود: عمامه ي ايشان را بياور. گفتم: عمامه ي من چگونه اينجا آمد؟

فرمود: «تصدقت علي أعرابي، فشكره الله لك، فرد اليك عمامتك و ان الله لا يضيع أجر المحسنين»؛ به آن اعرابي ناتوان صدقه دادي، خداوند هم از تو سپاسگزاري كرد و عمامه ات را به تو برگرداند. زيرا خداوند پاداش نيكوكاران را تباه نمي كند. [1] .