صيدلاني مي گويد: با مرداني از اهل سيستان (يا سجستان) و بست در سفر مكه بوديم. سال اول خلافت معتصم بود. در طواف كعبه حضور امام جواد (ع) رسيديم. عرض كرديم: مردي است كه به ولايت و دوستي شما علاقمند است ولي اهل ديوان است و من بايد خراجي به او بدهم. اگر شما به او توصيه فرماييد به من احسان كند موجب تشكر است. امام فرمود: من او را نمي شناسم.

عرض كردم: من اطمينان دارم كه او از شيعيان و مخلصين شما و برادران ايماني ماست و نامه ي شما مفيد خواهد بود.

امام اين نامه را نوشت: بسم الله الرحمن الرحيم، اما بعد فان موصل كتابي هذا ذكر عنك مذهباً جميلاً و ان لك من عملك ما احسنت فيه فاحسن الي اخوانك و اعلم ان الله عزوجل مسائلك عن مثاقيل الذر و الخردل؛ اين شخص حامل نامه نقل مي كند كه مذهبي نيكو داري و اين اعمال تو مورد تحسين و رضايت مردم است. تا بتواني به برادران ديني خود نيكي كن و بدان كه خداي عزوجل در قيامت هر ذره خردلي را از عمل نيك فراموش نمي كند.

راوي مي گويد: وقتي به سيستان رسيديم خبرنامه را به والي، حسين بن عبدالله نيشابوري داده بودند. در دو فرسخي شهر به استقبال ما آمد و چون نامه ي حضرت را به او داديم آن را



[ صفحه 373]



بوسيد و بر چشم كشيد و گفت: حاجت تو چيست؟ گفتم بايد مالياتي به ديوان محاسبات شما بدهم. گفت آن را بخشيدم و تا من والي اين محل هستم از تو خراج مطالبه نمي كنم. آن گاه از وضع مالي من پرسيد. چون جريان خود را براي او گفتم به من بيشتر محبت كرد و نوشت كه مادام العمر از ماليات معاف باشم و تا زنده بود صله ي خود را از من قطع نكرد. [1] .