هفتمين خليفه عباسي كه هوش سياسي و ذكاوت او مورد تأييد دوست و دشمن است در قبال بحرانهاي متعدد تهديد كننده قدرت خويش با شناخت صحيح وعميق از شرايط حساس حاكم بر زمان و مكان، مواضع بسيار حساب شده اي اتخاذ كرد كه فرازهاي مهم از آن سياستها را به نحو اختصار تقديم مي كنيم:

1 - تظاهر به تشيع و يا حداقل جانبداري كاملا محسوس از مباني كلامي و آراء فقهي شيعه: براي روشن شدن مطلب نمونه هايي ذكر مي شود.

الف) اعتقاد به خلق قرآن كه در برخورد با محدثين و فقهاي عامه قاطعانه از آن دفاع كرد.

ب)اعتقاد به جايز بودن نكاح متعه (ازدواج) موقت و پاسخ صريح و قاطع به خليفه دوم كه آن را تحريم كرد.

ج) عطوفت به علويان، عفو شورشيان علوي و بازگرداندن فدك به آنان و ابراز تأسف عميق از نحوه برخورد اسلاف با علويان.

د) ناسزا گفتن، به معاويه را سنت جاري ساخت و آشكارا چنين گفت كه: هركس معاويه را به خوبي ياد كند ذمه اش مشغول است و از او راضي هستم و برترين آفريده خدا پس از رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم علي ابن ابي طالب عليه السلام است [1] .