در موقع شهادت حضرت رضا عليه السلام حضرت امام ابوجعفر محمد التقي در سنين كودكي يعني 7 سال از سن مباركش مي گذشت. اين موضوع براي جمعي از شيعيان كه ميزان معرفت آنها به مقام شامخ امامت ناقص بود و في الجمله سال را در احراز مقام امامت مؤثر مي دانستند ايجاد شك نموده بود، لذا جمعي از آنان بر آن شدند كه خدمت حضرتش شرفياب شده و حقايق را حضورا درك كنند. در مناقب (ص 384 - چهارم) از قول جمعي از مورخين و محدثين مي نويسند كه:

عده اي از شيعيان به محضر مبارك امام رسيده و در طي چندين جلسه و چند روز قريب سي هزار مسئله از مسائل مختلف اعتقادي و مربوط به فروع احكام از حضرت سئوال كردند و به جوابهاي شافي و كافي مفتخر شدند و يقين كردند كه:

آن كس را كه خداوند جهت امامت و پيشوائي و هدايت مردم برمي گزيند



[ صفحه 30]



ديگر كمي و زيادي سن در او تأثير ندارد. علم او ربوبي و الهي است و نيازي به تحصيل و اكتساب ندارد.

همچنانكه حضرت يحيي بن زكريا و حضرت عيسي بن مريم عليهماالسلام در سنين كودكي به مقام نبوت و هدايت خلق رسيدند. حضرت جواد عليه السلام نيز در سن هفت سالگي به مقام امامت رسيد كه:

«الله يعلم حيث يجعل رسالته.