الطمع علي قدر السبيل
حرص و آز به اندازه طول راه است انسان بايد انديشه كند كه چند سال در دنيا خواهد ماند و طول زندگاني او چقدر است به آن اندازه در تهيه مال و ثروت دنيا كوشش كند كه رفع نياز عمر كوتاه او را بكند نه بيشتر.
سعدي مي گويد:
آن شنيد ستم كه در صحراي غور
بار سالاري بيفتاد از ستور
گفت چشم تنك دنيا دار را
يا قناعت پر كند يا خاك گور