بازگشت

خفاش هاي كينه در آسمان سينه


بغداد، هنوز آمادگي مراسم ازدواج بزرگ خاندان علوي را با دختر خليفه ي عباسي ندارد. اين ماجرا، ماجرايي است كه فرجام آن را نتوان پيش بيني كرد. عباسيان ساكن بغداد، كينه ورزند و مأمون به افق دوردست مي انديشد؛ به شهرهاي اسلامي كه مهياي شورش هستند. واقعه ي چندي پيش در قم، رخدادي عظيم و انقلابي بزرگ بود.

اما چه روي داده كه قلب ده ها هزار نفر به عشق اين جوان عاري مي تپد؟ چه باعث شده دامادي خليفه را بپذيرد؟ اين جوان، مانند نياكانش به افق هاي دوردست مي نگرد: لحظه ي آن فرارسيده زخم خونين شيعيان اندكي بهبودي يابد. زمان آن رسيده كه آوارگان علوي دمي بياسايند. وقت آن است تا بي هراس نفسي تازه كنند. آيا جز پيوند امامشان با دختر خليفه، كسي هست خنكاي اين سايه سار امنيت و آرامش و آزادي را برايشان به ارمغان بياورد؟ نفوذ امام در دربار، مانع يورش گرگ هاي عباسي به دريدن بي گناهان خواهد شد.

جواد از آن هايي نيست كه برق زر، چشم و انديشه شان را مي ربايد. جواد اينك به سوي تكريت روان است؛ سرزميني كه خليفه آن جا را براي برگزاري مراسم ازدواج برگزيده است.

مردمان - بويژه تهي دستان - به اين جوان مدني عشق مي ورزند؛ جواني كه براي زر ارزشي بيش از سنگ نمي شناسد. به دستور خليفه، هواداران مسلح، امام را همراهي مي كنند. چه بسا برخي عباسيان دست به ناداني بزرگي بزنند و جواد را ترور كنند. در شهري چون بغداد، ثروت معبود مردم است؛ هر واقعه اي در هر لحظه اي ممكن است رخ دهد.



[ صفحه 67]



جوان علوي به بينوايان، ثروت و اميد مي بخشد. اميد به حضور انسانيت در جهاني كه با افول خورشيد محبت، گرگ ها زوزه مي كشند. مردي كه بدين صحنه مي نگرد،با خويش زمزمه مي كند:

- ابن الرضا هرگز به سرزمين خويش بازنخواهد گشت. در اين نعمت افزون و در اين مكنت بي چند و چون، كدام آدمي است همه چيز را به باد نسيان نسپارد؟

لحظه اي كه جوان علوي نزديك مرد مي رسد، رو به او كرده، مي گويد:

-اي حسين! نان جوين و نمك، در حرم نياي بزرگوارم، رسول خدا، برايم محبوب تر از موقعيتي است كه مرا در آن مي بيني.

حسين، لرزان از اين سخنان، فرياد برمي آورد:

- پروردگار آگاه تر است رسالتش را در كجا قرار دهد.

قايق هاي بادباني، آب هايي گل آلود دجله را مي شكافند و به سوي شمال ره مي سپارند؛ مقصد، تكريت است، شخصيت هايي كه خرسندي مأمون برايشان مهم است، تلاش مي كنند تا در مراسم ازدواج شركت كنند. ازدواج در كاخي در ساحل دجله برپا مي شود؛ كاخ، از آن احمد بن يوسف است و در آن شب، ماه صفر سال دويست و ده هجري قمري مي درخشد.

سپيده سر مي زند. جوان هاشمي كه تازه رسيده، براي تبريك گويي و مباركباد به كاخ وارد مي شود. شب گذشته، دارويي خورده كه اينك بسيار تشنه است. لبهايش از عطش تفتيده، اما چرا آبي خنك نمي طلبد؟ او نمي خواهد بميرد. شايد كسي آب را مسموم كرده باشد. او بازي هاي عباسيان را مي شناسد. تشنگي را تاب مي آورد، تا زنده بماند. از قصر كه خارج شد، تمام دجله را خواهد نوشيد؛ تا سيراب شود.

امام به ميهمان تشنه اش نگريسته و مي گويد:

- تشنه ات مي بينم.

جوان، هراسان پاسخ مي دهد:

- آري.

امام خدمتكاري را صدا مي زند:



[ صفحه 68]



- سيرابمان كن.

مرد با خويش مي گويد: «اينك آبي مسموم مي آورند.» [1] .

امام، دغدغه هاي مرد بيمناك را درمي يابد، پس به فرمانبري كه آب آورده مي فرمايد:

- نخست مرا آب ده.

كمي از آب مي چشد و سپس به ميهمانش مي دهد تا آسوده بنوشد. زمان مي گذرد و مرد بار ديگر تشنه مي شود. امام ديگر بار آب مي طلبد، اندكي مي نوشد و به ميهمان مي دهد تا با دلي آرام بنوشد و ميهمان از آب زلال سيراب مي شود.

جوان در خويش احساس احترام به اين جوان علوي مي كند؛ جواني كه براي حفظ جان ديگران فداكاري مي كند.

مردي تبريك گويان وارد مي شود:

-اين روز را براي ما فرخنده و پربركت كرده اي.

چشمه ي حكمت مي جوشد و زمزمه مي كند:

- تنها خداوند، چشمه ي بركت است، بگوي: «خداوند بركاتش را در اين روز بر ما افزون كرده است.»

و مرد مي پرسد:

- درباره ي روزها و روزگار چه؟ چه بگويم؟

- نيك بگو تا نيك بشنوي.

- روي چشمم سرورم.

- پس ره نيك را يافته اي و جز نيكي نخواهي ديد. [2] .

آفتاب بالا آمده و آب دجله - كه به سوي بغداد روان است - در زير پرتو خورشيد، مي درخشد.



[ صفحه 69]




پاورقي

[1] حياة الامام الجواد، ص 348.

[2] اخبار الدول، ص 16؛ وسائل الشيعة، ج 4، ص 1059.