براساس نصي كه از حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم و حضرت اميرالمؤمنين عليه الصلوة و السلام رسيده بود، حضرت امام رضا عليه الصلوة و السلام، فرزند خود را به «جواد، زكي و تقي» ملقب فرمودند. شهرت آن حضرت، به «جواد» بيش از ديگر القاب است. همچنين در ميان شيعه و سني به «باب المراد» مشهور شده اند، زيرا حاجات مردم را بسيار برآورده مي ساختند و كرامتهايي بسيار از ايشان صادر شده است. غمگيني به ايشان پناه نمي برد، مگر آن كه سوز دلش فرومي نشيند. كسي به ايشان استغاثه نمي كند، جز آن كه او را كمك مي فرمايد و اندوه هيچ غصه داري نيست كه با توجه به ايشان برطرف نشود. حضرت امام جواد عليه الصلوة و السلام، فريادرس بي پناهان، باران پربار براي اميدواران، ياري دهنده ي فريادكنان، اميد طالبان و آب سرد گوارا براي تشنگان مي باشند.



دو صد، زان پنج شد كم، چون برفت، آمد مه دوران

جواد آن كو درخشان تر، مهش از آفتاب آمد



ز مامي خيزران نامي، نبي «خير الاماء» خواندش

بگفت از من فداي پور اين نوبيه باب آمد



بدي چون شوشه ي زر عيار و طيب و طاهر

ز بيت ماريه، اي حبذا، اين انتخاب آمد



«امين، مأمون، مبارك پور»، گفتش موسي جعفر

به مامش در ره مكه، سلام از آن جناب آمد



[ صفحه 34]



به طشت افتاد و بودي جامه اي از نور بر رويش

رضا فرمود جايش مد ذكر آمد، نه خواب آمد



حكيمه كند از او آن جامه، پس انجام كرد امرش

رضا بگشود در، بگرفت در، گفت اين پرآب آمد



شبيه موسي و عيسي و هم دريا شكافش خواند

از اين تشبيه، مي دان تا چه حد او كامياب آمد



مقدس مادري زادش، مطهر از پليدي ها

زقتلش قدسيان گريند و قاتل در عذاب آمد



رضا با او سخن شب تا به صبحش گفت و وي مي خواند

همي تمجيد و تهليلات و ذكرش بي حساب آمد



«از اين مولود»، مي فرمود «اعظم نيست در بركت

براي شيعه»، كو هشت و سه را نائب مناب آمد



علي بن جعفرش دستش همي بوسيدي و گفتي

امام است او، اگر چه پيش من او طفل شاب آمد



حضورش ايستادي، كفش پايش بر، بجا هشتي

مرتب كردي آنچه بر تن پاكش ثياب آمد [1] .



در روز تولد حضرت ابوجعفر جواد عليه الصلوة و السلام، نور الهي در جهان تابيدن گرفت و ديدگان را روشن ساخت. لطف ربوبي، پس از انقضاء مدت امامت حضرت امام رضا عليه الصلوة و السلام، او را براي امت اسلام مهيا ساخته بود تا لحظه اي زمين، بدون خليفه ي خداوند و حجت باقي نماند، خلأ پر شود و خطاها اصلاح شود. اين سنت خداي تعالي است كه در مورد امامان پيشين نيز جاري گشت و هرگز براي سنت خداوند تغييري نيست. از همين رو، خداي مهيمن، براي تصدي امر امامت، ذات پاكي را آفريد تا از نور درخشان وجودش، امت اسلام بهره ها، گيرد و از روش صحيح و درياي علم و هدايت نجات بخش او استفاده ها نمايد...



[ صفحه 35]