در آن هنگام كه حضرت امام رضا عليه الصلوة و السلام به دست مأمون لعنة الله عليه به شهادت رسيدند، حضرت ابوجعفر جواد عليه الصلوة و السلام، هشت سال داشتند. شهادت حضرت امام رضا عليه الصلوة و السلام، براي شيعيان مصيبتي بس گران بشمار مي رفت. زيرا براي عهده دار شدن مقام امامت، تنها حضرت امام جواد عليه الصلوة و السلام را - كه كودكي بيش نبود - فرا روي خويش مي ديدند. و اين سبب مي شد، موجي از ناآرامي و اضطراب شيعيان را در برگيرد. آنها از ياد برده بودند كه «امامت»، مقامي از جانب خداي تعالي مي باشد. و كسي كه جامه ي خلافت الهي بر تن دارد، ذات پاكي است كه از نور خداي تعالي آفريده شده است. خداوند به ذات پاك امامان عليهم السلام، آگاهي بر خواص طبيعتها و علم بر اسرار كاينات را عطا كرده و هيچ چيز - كوچك يا بزرگ - از آنان پنهان نيست. علم امامان عليهم السلام، علم حضوري و از جانب خداي حكيم و عليم است. و حضرت امام جواد عليه الصلوة و السلام، شاخه اي از درخت احمدي صلي الله عليه و آله و سلم مي باشند. بنابراين اگر خداي تعالي، او را جانشين پدران معصوم بزرگوارش عليهم السلام قرار داده باشد؛ او همچون چراغي تابان - با معجزات خود و آگاهي از گذشته و آينده، همان گونه كه عيسي در گهواره به پيامبري مبعوث گرديد - فراروي كسي كه در مسير حقيقت از نور يقين روشنايي مي طلبد، قرار خواهد گرفت. و اين نور بر هيچ كس



[ صفحه 109]



پوشيده نيست جز بر آنان كه در شناخت امام عليه الصلوة و السلام، راه جهل مي پيمودند و گمان داشتند كه، خلافت الهيه با سن كم سازگار نيست.

و چنين بود كه عده اي از شيعيان، از نقاط مختلف در خانه ي «عبدالرحمن بن حجاج» گرد آمدند. اين خانه، در يكي از محله هاي بغداد به نام «بركة زلزل» [1] واقع بود. در اين گردهمايي «ريان بن صلت»، «صفوان بن يحيي»، «محمد بن حكيم» و «يونس بن عبدالرحمن» حضور داشتند و براي مصيبت بزرگ شهادت امام رضا عليه الصلوة و السلام مي گريستند و درباره ي موضوع امامت با يكديگر سخن مي گفتند. «يونس بن عبدالرحمن» رو به جمع حاضر كرد و گفت: گريه را كنار بگذاريد و به كسي كه بتوان مسائل و مشكلات را بدو ارجاع داد، رو كنيد و تا زماني كه اين كودك - يعني حضرت امام جواد عليه الصلوة و السلام - بزرگ شود و خود امامت را به عهده گيرد، از آن شخص پيروي كنيد. «ريان بن صلت» برخاست - و خشمگين - دست خود را بر گلوي يونس بن عبدالرحمن نهاد، و در حالي كه به شدت او را مي زد گفت: تو به ايمان تظاهر مي كني، و شرك و شك خود را پنهان مي داري. به خدا سوگند؛ كه اگر امامت و خلافت حضرت جواد عليه الصلوة و السلام از جانب پروردگار باشد، تفاوتي نمي كند او يك روزه باشد يا صد ساله، و اگر امامت و خلافتش از جانب خداوند نباشد، اگر هزار سال هم داشته باشد، او نيز مانند يكي از مردم عادي است. كساني كه در مجلس بودند به يونس روي آوردند و او را مورد سرزنش قرار دادند. [2] .



[ صفحه 111]