«حسين مكاري» مي گويد: در بغداد خدمت امام جواد (ع) شرفياب شدم و زندگي او را ديدم در ذهنم خطور كرد كه «امام به اين زندگي مرفه رسيده هرگز به وطن خود مدينه باز نخواهد گشت» امام لحظه اي سر به زير افكند، آنگاه سر برداشت و در حالي كه رنگش از اندوه زرد شده بود فرمود: «حسين! نان جوين و نمك خشن در حرم رسول خدا (ص) پيش من از آنچه مرا در آن مي بيني محبوب تر است»! [1] .

به همين جهت امام در بغداد نماند، و با همسر خود «ام الفضل» به مدينه بازگشت و تا سال 220 هجري همچنان در مدينه باقي ماند.



[ صفحه 101]