در زمان برقي، محدثين قم او را مورد سرزنش قرار دادند ولي سرزنش متوجه خود او نبود، بلكه مربوط به كساني بود كه برقي از آنها روايت مي كرد. زيرا برقي مانند مورخان اهميت نمي داد از چه كسي روايت مي كند، به همين جهت «احمد بن محمد بن عيسي» (بزرگ علماي قم) او را از قم تبعيد كرد، ولي بعد او را به قم برگردانيد و از وي پوزش طلبيد و هنگامي كه برقي



[ صفحه 84]



وفات يافت، در تشيع جنازه اش با سرو پاي برهنه شركت جست تا وجدان خود را از كاري كه نسبت به او كرده بود آسوده گرداند.