در سال 201 بود كه در شهر بغداد مردي به نام خالد داريوش با عده اي از دوستان و همسايگانش براي دفع فساد قيام كرد و در اين راه بسيار هم موفق شد، و اين به خاطر آن بود كه عده اي از اراذل و اوباش بغداد مزاحم مردم مي شدند، اذيت بسيار مي كردند، آشكارا گناه مي نمودند. جلوي مردم را مي گرفتند و اموال آنها را مي ستاندند، به زن و فرزند مردم بي پناه تجاوز مي كردند، دهات را غارت كرده و هيچ كس از آنها جلوگيري نمي كرد و يا نمي توانستند كاري انجام دهند. اين يك مرد، خالد داريوش كه شايد ايراني بوده با كمك دوستانش، به دفع آنها اقدام كرد و مردم را از شر آنها آسوده ساخت و اين عده خود را گروه امر به معروف و نهي از منكر مي ناميدند. در اين موقعيت چون دستگاه متوجه شد، پيش از آنكه اقدام بزرگتري رخ دهد، يعني آنكه اين گروه بخواهند براي دفع فساد بزرگتر و نهي از منكر بالاتر اقدام كنند و روزي به فكر بيفتند



[ صفحه 180]



كه بساط غاصبانه و ظالمانه خلافت را برچينند، به مقابله با آنها پرداخت و كارشان را ساخت. [1] .