او تلاشهاي خود را از مكه شروع كرد و در سال 200



[ صفحه 179]



هجري، اموال بسياري را كه در خانه ي كعبه بود با پرده خانه خدا كه عوض كرده بود ميان يارانش تقسيم كرد، و حتي خزينه ي اموالي را كه در خانه ي كعبه بود غارت كرد و برخي اعمالش باعث شد كه مردم به او بدبين شوند و از او كناره گيري كنند و به محمد بن جعفر بن علي زين العابدين عليه السلام روي آورند كه از علويان باشخصيت و درست كردار بود و مردم نيز او را دوست مي داشتند، و به او پيشنهاد خلافت كردند، اما او خودداري كرد، ولي پس از مدتي پذيرفت و علي و حسين پسران حسن افطس از مردم به زور براي او بيعت گرفتند و او را اميرالمؤمنين ناميدند. در سايه اين خلافت جديد از طرف پسران حسن افطس و دوستدارانشان چه بسيار جناياتي كه انجام شد. يك مرتبه حسين به زن زيبايي حمله ور شد كه شوهر داشت و يك مرتبه علي، پسر جواني را كه فرزند قاضي مكه بود ربود و همين رفتارهاي نادرست باعث شد كه مردم از آنها كناره گيرند. بالاخره اينان مجبور شدند مكه را ترك كنند و در گوشه و كنار با سپاه خليفه به جنگ و گريز بپردازند و پس از كشته شدن بسياري از مردم، به مأمون پناهنده شدند و توبه كردند و معذرت خواستند، و مي بينيم آنها كه از مسير گناه حركتي دارند پايان كارشان بدين صورت خواهد بود. [1] .