از آنجا كه امامت آن حضرت در كودكي واقع شد، و اين امر در بين امامان عليهم السلام تازگي داشت، امام رضا عليه السلام با علم به اين معنا در موارد متعدد تصريح به جانشيني فرزند خود نموده، و به عدم منافات كودكي ايشان با پذيرش امر خطير امامت اشاره مي كرد.

معمر بن خلاد گويد : پس از ولادت ابي جعفر عليه السلام خدمت امام رضا عليه السلام موضوعي را بيان نموديم، آن حضرت فرمود : شما چه نيازي به اين مطلب داريد، اين ابوجعفر است كه او را در جاي خود نشانده و قائم مقام و جانشين خود نموده ام، و نيز فرمود : ما خاندان، كودكانمان از بزرگانمان همه چيز را به ارث مي برند. [1] .

صفوان بن يحيي روايت كرده كه به امام رضا عليه السلام عرض كردم : پيش از آنكه خداوند ابوجعفر عليه السلام را به شما عطا كند در جواب ما مي فرموديد : خدا به من پسري عطا خواهد كرد، اينك كه عطا فرموده و چشم ما را به او روشن ساخته خداوند مرگ شما را براي ما پيش نياورد، ولي اگر مسأله اي پيش آمد امام و جانشين تو كه خواهد بود؟ امام رو به فرزندشان كه در مقابلشان ايستاده بود اشاره كرد، گفتم : فدايت شوم : اين سه ساله است! فرمود : سه ساله بودن چه ضرري دارد، عيسي بن مريم در كمتر از سه سالگي حجت خدا بود. [2] .

از آنجا كه فرزندان انسانها در كودكي قدرت بر انجام كارهاي شخصي خويش را نيز ندارند اين توهم را به انبياء و اولياي الهي نيز سرايت داده و توقع همين امر را از آنان دارند.

اما از آنجا كه آنان برگزيدگان الهي و تربيت شدگان دامن وحي اند فرقي بين آنان و انسانهاي بزرگ نمي كند، قران كريم به صراحت تمام در مورد حضرت يحيي مي فرمايد : «نبوت و حكم را در كودكي به او عطا كريدم» [3] ، و آنچنانكه از امام رضا عليه السلام روايت شده او در سه سالگي پيامبر شد. [4] .

و در داستان عيسي بن مريم مي خوانيم كه مردم گفتند : چگونه سخن گوئيم با كسي كه در گاهواره قرار دارد، فرمود : من بنده ي خدا هستم، كتاب به من داده شده و مرا پيامبر نموده است. [5] .