خدمت به مردم و رفع نيازهاي آنان در متن زندگي امامان معصوم (ع) قرار دارد. امام جواد(ع) نيز در اين عرصه پيشتاز بود. آن بزرگوار مي فرمود: «ثَلاثٌ يُبَلِّغْنَ بِالْعَبدِ رِضْوانَ اللَّهِ كَثْرَةُ الاسْتِغْفارِ وَ خَفْضُ الْجانِبِ وَ كَثْرَةُ الصَّدَقَةِ»(1)؛ انسان با داشتن سه خصلت پسنديده مي تواند به مقام رضوان و خشنودي الهي برسد: زياد طلب آمرزش كردن، نرمخوئي و مدارا با مردم و زياد صدقه دادن.»
از منظر امام جواد(ع) «خدمت رساني» به مردم، در اثر نزول رحمت الهي بر انسان است و اگر فردي در اين عرصه كوتاهي و سهل انگاري نمايد، ممكن است نعمت هاي الهي را از دست بدهد. به اين جهت، آن حضرت فرمود: «ما عَظُمَتْ نِعمَةُ اللّهِ عَلي عَبْدٍ الاّ عَظُمَتْ عَلَيهِ مَؤُونَةُ النّاسِ. فَمَنْ لَمْ يَتَحَمَّلْ تِلْكَ الْمَؤُونَة فَقَدْ عَرَضَ النِّعمَةَ لِلزَّوالِ»(2)؛ نعمت خداوند بركسي فراوان نازل نمي شود مگر اينكه نياز مردم به وي بيشتر مي شود. هركس كه در رفع اين نيازمندي ها نكوشد و سختي هاي آن را تحمل نكند، نعمت الهي را در معرض زوال قرار داده است.»
آن گرامي اعمال نيك و آثار خدمت به ديگران را براي نيكوكاران مفيدتر از افراد نيازمند مي داند و مي فرمايد: «نيكوكاران به نيكي كردن بيشتر نياز دارند تا افراد محتاج و نيازمند؛ چرا كه انسان هاي خيّر، پاداش اخروي، افتخار و نام نيك را در پرونده اعمال خود ثبت مي كنند. هركسي كه به خدمت گزاري و نيك رفتاري با مردم و اهل درد مي پردازد، اوّل به خودش خير و نيكي مي رساند. پس او تشكر و قدرداني را در عملي كه براي خود انجام داده است، از ديگري توقع نداشته باشد.»(3)