امام جواد در كودكي يعني هشت سالگي به امامت رسيد و بدين رو شماري از شيعيان امامت وي را نپذيرفتند به كساني ديگر روي آوردند. گروهي ديگر تا روشن شدن مسأله امامت در سن كودكي سرگردان بودند، ولي سرانجام با گذشت زمان به امامت آن حضرت گرويدند. اين مسأله يكي از شبهاتي بود كه هم در زمان امام رضا و هم در زمان حيات امام جواد از سوي برخي مطرح شد و اين دو امام پاسخ هاي قرآني بيان كردند. يكي از اين پاسخ ها اشاره به پيامبري حضرت يحيي است كه درباره آن قرآن مي گويد: "ما فرمان نبوت را در كودكي به او داديم."[1]
پاسخ ديگر، سخن گفتن حضرت عيسي در نخستين روزهاي تولد بود،[2] آيات 30 تا 32 سوره مريم از زبان عيسي مسيح به اين مطلب اشاره مي كند: " بي شك من بنده خدايم، به من كتاب (انجيل) عطا فرموده و مرا در هر جا كه باشم وجودي پر بركت قرار داده است، و مرا تا آن زمان كه زنده ام به نماز و زكات توصيه فرموده و (نيز مرا) به نيكي در حق مادرم سفارش كرده و جبار و شقي قرار نداده است".