اين گونه آه مكش جوابت نمي دهند

حرف از عطش مزن كه آبت نمي دهند

در بين هلهله ها اي عزيز من

پاسخ به درد و پيچ و تابت نمي دهند

چشم انتظار لطف كنيزان خود مباش

مرهم براي قلب كبابت نمي دهند

دنيا نه جاي توست، به عرش خدا برو

آن جا ملائكه عذابت نمي دهند

وقتي كبوتران خدا سايه گسترند

هرگز به دست آفتابت نمي دهند

مي خواستند مثل حسين خون جگر شوي

پايان اگر به التهابت نمي دهند

يك روز هم حسين صدا زد كه اصغرم

حرف از عطش مزن كه آبت نمي دهند...