يارب از كينه همسر جگرم مي سوزد
يارب از كينه همسر جگرم مي سوزد
من از اين يار ستمگر جگرم مي سوزد
ديده پر اشك لبم خشك و رخم بر روي خاك
سينه ام گشته پر آذر جگرم مي سوزد
همچو مرغي كه پرش سوخته از آتش زهر
كنج حجره زده پر پر جگرم مي سوزد
بر روي خاك زمين پا نكشم پس چه كنم
كه منِ تشنه لب، آخر جگرم مي سوزد
شرر زهرِ جفايش فراموشم شد
چون ز شاديش فزونتر جگرم مي سوزد
به جواني نه، كه از دوره طفلي به خدا
از غم و غصه ديگر جگرم مي سوزد
خود جوانمرگ رضايم ولي در دم مرگ
به جوانمرگي مادر، جگرم مي سوزد
ياد آن كوچه و آن سيلي و آن روي كبود
آيدم تا كه به خاطر، جگرم مي سوزد
ياد آن لحظه كه گم كرد رهِ خانه خود
به پريشاني مادر جگرم مي سوزد
مادرم نقش زمين گشت علي آه كشيد
من ز سوز دل حيدر جگرم مي سوزد
***