گم شدن عمامه در بيابان
قاسم بن محسن مي گويد: در ميان مكه و مدينه در منزلي، اعرابي گرسنه اي را ديدم و ناني به او دادم.
وقتي كه رفت باد عجيبي وزيد كه عمامه ي مرا برد و نديدم كه به كدام طرف برد. چون به مدينه آمدم به خدمت امام جواد عليه السلام رسيدم و بي آنكه حرفي از آن موضوع بگويم آن حضرت فرمود: «اي قاسم! عمامه ي تو را باد برد؟»
گفتم: «بلي اي فرزند رسول خدا.»
حضرت به غلام خود اشاره كرد و فرمود كه: «عمامه ي قاسم را بياور.»
چون آورد ديدم كه همان عمامه ي من است كه باد برد. پس بسيار تعجب كرده و پرسيدم: «اي فرزند رسول خدا! اين عمامه چگونه به دست شما رسيد؟»
حضرت فرمود: «چون در آن منزل به آن اعرابي، تصدق نمودي حق تعالي نيز به موجب «ان الله لا يضيع اجر المحسنين» [1] عمامه ي تو را به تو بازگرداند.» [2] .
[ صفحه 462]
پاورقي
[1] توبه 120 - هود 115 - يوسف 90 «يعني: خداوند اجر احسان كنندگان را ضايع نمي كند.».
[2] حديقة الشيعه.