حضرت جواد (عليه السلام) بر اين باور بود كه آيات الهي بايد در جامعه فراگير شود و تمام مسلمانان در گفتار و رفتار و استدلالهاي روزمره خود از قرآن و معارف بلند آن بهره گيرند، به همين جهت سعي مي كرد كه در گفتگوها و معاشرت و برخورد با مردم از آيات قرآن استفاده كند. داستان زير نمونه اي از اين حقيقت است.

قاسم بن محسن مي گويد: در سفري كه به مكه رفته بودم در راه به شخص ضعيف و مستحقي برخورد كردم، از من چيزي خواست و من هم يك قرص نان به او صدقه دادم، سپس به راه خود ادامه دادم، در راه گردباد تندي وزيد و عمامه ام را با خود برد. من هر چه تلاش كردم نفهميدم كه به كدام سمت برد. هنگام بازگشت در مدينه به حضور امام جواد (عليه السلام) رفتم، امام به من فرمود: اي قاسم! عمامه ات را در راه باد با خودش برد؟ گفتم: بلي. امام به خادم خود فرمود: برو عمامه قاسم را بياور. و او عيناً عمامه خودم را برايم آورد. من با شگفتي تمام به حضرت عرضه داشتم: اي پسر رسول خدا! اين عمامه چگونه بدست شما رسيد. امام پاسخ داد: تو در راه به مستمندي صدقه دادي و خداوند احسان تو را پذيرفت و به شكرانه ي آن، عمامه ات را به تو برگرداند. حضرت جواد (عليه السلام) در ادامه سخن خويش اين آيه را قرائت كرد: «ان الله لا يضيع اجر المحسنين » [1] ; «خداوند متعال مطمئنا پاداش نيكوكاران را ضايع و تباه نمي سازد.» [2] .