امامان معصوم (عليهم السلام) كه بعد از رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) حجت خدا و جانشين پيامبر اكرم (صلي الله عليه وآله وسلم) به شمار مي روند شايسته ترين ترجمان وحي و آشناترين كس به تفسير قرآن مي باشند. بر اين اساس اگر بخواهيم كلام وحي را معنا كنيم، اول بايد به سراغ امامان معصوم (عليهم السلام) برويم.

امير مؤمنان علي (عليه السلام) فرمود: «اين قرآن، خطوطي است كه در ميان جلد پنهان است، با زبان سخن نمي گويد و نيازمند مفسر و ترجمان است....» و سپس فرمودند: «فنحن احق الناس به; ما [امامان معصوم (عليهم السلام)] براي [تفسير و ترجمان] قرآن از همه مردم شايسته تريم.» [1] .

امام باقر (عليه السلام) در معناي آيه «و ما يعلم تأويله الا الله والراسخون في العلم » [2] ; فرمود: يعني «معني تمام قرآن را جز خداوند و كساني كه راسخ در علم هستند [3] نمي دانند.» و امام صادق (عليه السلام) راسخان در علم را چنين معرفي كرد: «نحن الراسخون في العلم و نحن نعلم تاويله; ما [اهل بيت] راسخان در علم هستيم و ما تاويل قرآن را مي دانيم.»

پيشواي پنجم ضمن گفتار روشنگرانه اي كه در مورد امتيازات اهل بيت (عليهم السلام) بيان فرموده است، به اين نكته اشاره كرده، مي فرمايد: «نحن تراجمة وحي الله; [4] ما مترجمان وحي الهي هستيم.» امام صادق (عليه السلام) در معناي آيه: «بل هو آيات بينات في صدور الذين اوتوا العلم » ; [5] «ولي اين قرآن آيات روشني است كه در سينه دانشوران [و اهل علم] جاي دارد.» فرمود: «مقصود از اهل علم كه دانش تفسير قرآن را در سينه ي خود جاي داده اند، امامان معصوم (عليهم السلام) هستند.» [6] .

با توجه به نكات فوق در اين نوشتار سعي شده است كه برخي از نكته هاي تفسيري و مفاهيم قرآني از سيره و سخن امام جواد (عليه السلام) استخراج شده و به مبلغان و مخاطبان گرامي عرضه شود، تا با پيروي از شيوه ي تبليغي آن حضرت در عرضه ي مطالب بلند وحياني، با برخي از معاني آيات الهي نيز آشنا شويم.