از رفتار پدرش فهميده بود كه اين سفر ، بي بازگشت است. هنگامي كه پدرش با چشمي گريان كنار كعبه ايستاده بود و مانند كسي كه مي خواهد از عزيزترين محبوبش جدا شود مي گريست ، او زير چشمي مواظب بود.

بعد از ديدن چنين صحنه اي ، او نيز كنار حجر اسماعيل [1] رفت و همان جا نشست. بعد دست هاي كوچكش را به سوي آسمان بلند كرد و زير لب زمزمه كرد ، سپس دست هايش را پايين آورد و بي حركت نشست .

هر چه منتظر شدم ، برنخاست و نشستن او طول كشيد. وقتي جلو رفتم ، ديدم ديدگانش را به پرده ي خانه ي خدا دوخته و چشم هاي معصومش پر از اشك است. هنگامي كه پلك زد ، اشكش روي گونه اش سرازير شد ، پهناي صورتش را طي كرد و سپس روي پيراهنش نشست. گفتم :

- برخيز ! فداي تو شوم ! برخيز تا برويم.



[ صفحه 44]



- هيچ دوست ندارم از اين جا جدا شوم ، مگر اين كه خدا بخواهد.

هر كار كردم ، نتوانستم او را از اندوه و بغض درآورم. نزد امام رضا عليه السلام رفتم و گفتم :

- آقا ! پسرتان كنار حجر اسماعيل نشسته و بسيار ناراحت است.

- چرا ؟

- نمي دانم. اما وقتي گفتم برخيزد، در جوابم گفت :« هرگز برنمي خيزم مگر اين كه خدا بخواهد ».

هر دو پيش كودك شش ساله رفتيم. امام عليه السلام به من فرمود : «موفق ! تو عقب تر بايست ». سپس رو به فرزندش كرد و گفت :

- عزيز دلم ! برخيز . چرا گريه مي كني ؟ چرا اندوهگيني ؟

- نه ، نمي خواهم از اين جا دور شوم.

- چرا ؟

- اين بار طواف شما با طواف هاي ديگر فرق داشت. طوري با خانه ي خدا وداع كرديد ، گويي ديگر برنخواهيد گشت. شما از دوري كعبه ناراحت ايد و من از غم دوري شما! پس چگونه برخيزم ؟



بگذار تا بگريم چون ابر در بهاران

كز سنگ ناله خيزد روز وداع ياران



امام رضا عليه السلام جوادش را در آغوش گرفت و هر دو برخاستند [2] .



[ صفحه 45]