و نيز صاحب بهجت الابرار [1] از كتاب كافي به عنوان رساله نقل نموده كه حضرت ابي جعفر عليه السلام مضمون اين نامه را به سعدالخير مرقوم فرمود:

بسم الله الرحمن الرحيم

اما بعد - نامه تو به من رسيد و يادآوري كردي در آن شناختن چيزي را كه ترك آن نشايد و اطاعت و فرمانبرداري كسي را كه رضاي او رضاي خدا است و پذيرفتني از براي خودت آنچه را كه نفس تو به آن در گرو است و مرهون آن مي باشد كه اگر ترك كني تعجب خواهي كرد به درستي كه رضاي خدا و طاعت و نصيحت او پذيرفته نمي شود و وجود نمي يابد و شناخته نخواهد شد مگر در بندگان غريب و بركنار و گوشه از مردم كه مردمان او را به سخريه و استهزاء مي گيرند بواسطه آنچه به او از منكرات نسبت مي دهند و گفته مي شوند مؤمن نمي شود تا اينكه نزد مردم از حمار مردار مبغوض تر باشد و اگر نبود كه به تو بلا مانند ما برسد پس تو فتنه مردم را مانند عذاب خدا قرار مي دادي و پناه مي بريم ما و تو به خدا از اين فتنه بدان كه خدا تو را رحمت كند به درستي كه ما نمي رسيم به محبت و دوستي خدا مگر به بغض و دشمني بسياري از مردم و به ولايت او پيوسته نمي گرديم مگر به دشمني با ايشان و بالاتر از اين كم است و اندك است اين امر از خدا براي قومي كه مي دانند، اي برادر من به درستي كه خداي عزوجل قرار مي دهد در هر يك از فرستادگان و پيغمبران بقايائي از اهل علم كه دعوت مي كنند و مي خوانند كساني را كه گمراه شده اند به جانب



[ صفحه 172]



هدايت و صبر و تحمل مي كنند با ايشان بر اذيت و اجابت مي كنند داعي الهي را و مردم را به سوي خدا مي خوانند پس به آنها بصير و بينا شو خداوند تو را رحمت كند زيرا كه ايشان در جايگاهي بلند و منزلتي رفيع اند اگر به آنها چه در دنيا پستي و فرومايگي رسد آنها هستند كه به كتاب خدا مرده را زنده مي كنند و مي بينند نور خدا را از كوري چه بسا كشته گان ابليس را كه آنها زنده مي نمايند و چه بسا حيران و سرگردان را كه در راه ضلالت و گمراهي افتاده به راه مي آورند و هدايت مي كنند خون خود را بذل و نثار مي سازند و هلاكت بندگان خدا را نمي خواهند و چقدر پسنديده و نيكو است اثر ايشان بر بندگان و زشت و ناپسند است آثار و نشانه هاي بندگان بر ايشان