«ابويحياي صنعاني» مي گويد:

روزي در محضر امام رضا عليه السلام بودم، در آن هنگام فرزندش ابوجعفر (امام جواد عليه السلام) را كه خردسال بود آوردند، امام عليه السلام فرمود:

«هذا المولود الذي لم يولد مولود اعظم بركة علي شيعتنا منه.» [1] .

«اين مولودي است كه براي شيعيان ما، با بركت تر از او زاده نشده است.»

نيز دو تن از شيعيان به نام هاي «ابن اسباط» و «عباد بن اسماعيل» مي گويند:

در محضر امام رضا عليه السلام بوديم كه ابوجعفر را آوردند، عرض كرديم: «اين همان مولود پر خير و بركت است؟»

حضرت فرمود: «بله، اين همان مولودي است كه در اسلام بابركت تر از او زاده نشده است.» [2] .



[ صفحه 20]



آري. تولد حضرت جواد عليه السلام در شرايطي صورت گرفت كه خير و بركت خاصي براي شيعيان به ارمغان آورد، چرا كه امام رضا عليه السلام تا حدود چهل و هفت سالگي داراي فرزند نشده بود و چون احاديث رسيده از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم حاكي از آن بود كه امامان معصوم دوازده نفرند و نه نفر آنان از نسل امام حسين عليه السلام خواهند بود، فقدان فرزند براي امام رضا عليه السلام هم امامت خود آن حضرت و هم تداوم امامت را زير سؤال مي برد چرا كه واقفيه (يعني كساني كه در امامت امام كاظم عليه السلام توقف كرده بودند) نيز اين موضوع را دستاويز قرار داده و امامت حضرت رضا عليه السلام را انكار مي كردند.

گواه اين معنا اعتراض «ابن قياما» يكي از سران واقفيه بوده است كه طي نامه اي به امام عليه السلام نوشت: «چگونه ممكن است كه تو امام باشي و حال آن كه فرزندي نداري؟!»

امام عليه السلام در پاسخ نوشت:

«و ما علمك انه لا يكون لي ولد؟ والله لا يمضي الأيام و الليالي حتي يرزقني ولدا ذكرا يفرق به بين الحق و الباطل.»

«از كجا مي داني كه من داراي فرزند نخواهم شد. سوگند به خدا بيش از چند روز نمي گذرد كه خداوند پسري به من عطا مي كند كه حق را از باطل جدا مي كند.» [3] .



[ صفحه 21]