هر گاه كه ما نيازمند مي شديم، امام ما، جواد، بر برگهاي زيتون دست مي كشيد و برگهاي زيتون، بدل به برگه هاي نقره مي شدند و ما نقره ها را مي فروختيم و گذران مي كرديم. [1] .



[ صفحه 106]