قطب راوندي از عبدالله بن بكير نقل مي كند كه گويد: حضرت صادق عليه السلام در ادامه ي علومي كه افاضه فرموده چنين فرمودند:

ما من يوم يأتي علينا و لا ليلة إلا و أخبار أهل الأرض عندنا و ما يحدث فيها و ما من ملك يموت في الأرض و يقوم غيره إلا تأتينا بخبره كيف كانت سيرته في الدنيا. [1] .

هيچ شب و روزي بر ما نمي گذرد مگر اينكه اخبار اهل زمين و آنچه در آن حادث گرديده نزد ماست پادشاهي در زمين نمي ميرد كه غير او مقام او را بگيرد مگر آن كه خبرش به ما مي رسد كه در دنيا سيره و رفتارش چگونه بوده است.

در خبر صالح بن عقبه اسدي حضرتش فرمود:

آيا گمان مي كنيد كه خداوند علم خود را - از آسمان ها و زمين ها - از بندگان برگزيده ي خود پنهان و پوشيده داشته؟ و الله! اين طور نيست.

حضرت سه بار سوگند ياد كرد. لا و الله!.

راوي پرسيد: آيا امام حسين عليه السلام از طغيان مردم كوفه با حضرتش آگاهي داشتند؟

حضرت فرمود:

آري، مي دانست و مأمور به اين قيام و جنگ و مبارزه عليه بي ديني بود



[ صفحه 242]



تا حق و حقيقت ثابت و برقرار بماند و تحمل بار گران كشتن و اسير دادن زن و فرزند و كشته شدن فرزندان و برادران و ياران بود از مخالفت حق تعالي آسان تر، بلكه اين همه مصائب براي اجابت فرمان الهي بود و در علم او نهفته و آشكار بوده كه چنين سرنوشتي دارد و مكرر مي فرمود:

من هرگز كاري كه خدا نخواسته اراده نمي كنم. بلكه همانچه را كه خدا خواسته اجرا مي نمايم، خداوند خودش شاهد كار من است و مي بيند، لزومي به الحاح و اضطرار، التماس ندارد. او چنين خواسته، من هم با كمال ميل به خواسته ي او قيام كردم و با اختيار، آگاهي و عمد رو به دشمن نهادم.

حضرتش در كارش هيچ اجبار، الجا، و اضطراري نداشت و ما هم در كار خودمان راهي كه جدمان رفت مي رويم و هيچ مخالفتي نداريم و با علم، يقين و اطمينان همان روش را تعقيب مي كنم. [2] .