يكي از عقايد اماميه در علم امام اين است كه اعمال خلق را به امام عرضه مي دارند و آن ها در ديوان محاسبات الهي وسيله شفاعت مي باشند.

اين يك حقيقتي علمي و غير قابل انكار است و در ذيل آيه ي (قل اعملوا فسيري الله عملكم و رسوله و المؤمنون) [1] روايات متعددي هست كه فرموده اند: مراد از مؤمنين ائمه عليهم السلام هستند.

داوود رقي گويد: در حضور امام صادق عليه السلام بودم كه بحث در مورد اعمال روز پنج شنبه ي مردم شد، حضرت ابي عبدالله عليه السلام فرمود:

يا داود! لقد عرضت علي أعمالكم يوم الخميس، فرأيت فيما عرض علي من عملك صلتك لابن عمك فلان، فسرني ذلك اني علمت أن صلتك له أسرع لفناء عمره و قطع أجله». [2] .

اي داود! روز پنج شنبه اعمال شما به ما عرضه گرديد و من در نامه ي عمل تو ديدم كه صله رحمي نسبت به پسر عمويت فلاني نمودي و از اين صله رحم تو شادمان شدم و اين عمل خير تو موجب سرعت فناي او گرديد.

داود رقي گويد: من در حين خروج از مكه پسر عمويي منافق و معاند داشتم كه زن بداخلاقي هم داشت و چون عازم مدينه شدم گفتم: از او ديدني كنم و صله ي رحم نمايم. تا به مدينه خدمت امام صادق عليه السلام رسيدم، حضرت مرا از اين ملاقات



[ صفحه 208]



خبر داد.

از اين اخبار - كه ائمه عليهم السلام از احوال و اعمال مردم دور دست خبر مي دادند - زياد و فراوان نقل شده است، چنانچه امام جواد عليه السلام از حال يك مرد آفريقايي خبر داد و از ماجراي بسياري از مردم خبر داد، آن گونه كه در كتاب «خرايج» و «مدينة المعاجز» نقل شده است.

امام جواد عليه السلام به يكي از اصحاب خود فرمود:

«لئن ظننتم انا لا نراكم و لا نسمع كلامكم لبئس ظننتم». [3] .

اگر گمان مي كنيد كه ما را شما را نمي بينيم و سخنان شما را نمي شنويم اين گمان بدي است.

همان گونه كه بيان شد از اين گونه اخبار در كتب اخبار از ائمه اطهار عليهم السلام فراوان نقل شده است كه همه ي آن ها حاكي از علم وسيع آن ها به گذشته و آينده تا روز قيامت است و اين حقيقتي است كه قرآن نيز اين امر را تأييد نموده است.