در آيه ي شريفه ي (و كل شي ء احصيناه في امام مبين) در «تفسير قمي» از اميرمؤمنان علي عليه السلام روايت شده كه فرمود: (أنا و الله الامام المبين). [1] .

و مفضل بن عمر نقل مي كند كه: روزي خدمت امام صادق عليه السلام شرفياب شدم فرمود: اي مفضل! آيا محمد، علي، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام را آن طور كه بايد بشناسي، شناخته اي؟

عرض كردم: نمي دانم كنه معرفت آن ها چگونه است؟



[ صفحه 191]



فرمود: اي مفضل! آن ها در افق بسيار بلندي پرواز مي كنند كه اگر كسي به شايستگي آن ها را بشناسد با ما به آن مقام خواهد رسيد.

عرض كردم: به من معرفي فرما و تعليم كن.

فرمود:

يا مفضل! تعلم انهم علموا ما خلق الله عزوجل و ذرأه و برأه، و انهم كلمة التقوي و خزان السماوات و الأرضين، و الجبال و الرمال و البحار، و عرفوا كم في السماء من نجم و ملك و وزن الجبال وكيل البحار و أنهارها و عيونها (و ما تسقط من ورقة) الا علموها (و لا حبة في ظلمات الأرض و لا رطب و لا يابس الا في كتاب) مبين و هو عليهم و قد علموا ذلك [2] .

اي مفضل! بدان كه آن ها آنچه خداوند عالم جل شأنه آفريده از ذره تا دره همه را مي دانند. آن ها كلمه تقوا حق جل شأنه مي باشند، آن ها خزينه دار آسمان ها و زمين و كوه ها و ريگ ها و درياها هستند.

آن ها مي دانند كه چقدر در آسمان ها ستاره است و چه تعداد فرشته هستند. آن ها وزن كوه ها و كيل درياها و ميزان نهرهاي جاري و چشمه هاي زير زمين را مي دانند. هيچ برگي نمي افتد مگر آن كه آن ها مي دانند، يك دانه در دل تاريك زمين نيست و خلاصه هيچ تر و خشكي در عالم نيست مگر آن كه در كتاب مبين است، آن ها بدان واقف و مطلع هستند و نقشه ي عالم هستي زير نظر ذره بين آن ها گسترده است.

مفضل عرض كرد: اي سرور من! فهميدم و به اين حقيقت اقرار و اعتراف مي نمايم و ايمان به سخنان محكم شما دارم.



[ صفحه 192]