شيخ مفيد رحمه الله در «ارشاد» از جعفر بن محمد نقل مي كند كه معلي بن محمد گفت: روزي با ابوجعفر عليه السلام درباره ي مرگ پدرش صحبت مي كردم، و نگاه به قد و قامت كودكي او مي نمودم كه چگونه امامت به او منتقل مي شود، ناگاه نگاه تندي به من كرده، فرمود:

يا معلي! ان الله احتج في الامامة ما احتج به في النبوة فقال: (و آتيناه الحكم صبيا) [1] .



[ صفحه 154]



اي معلي! خداوند در امامت احتجاج فرمود همان طور كه در نبوت احتجاج فرموده، يعني حجت آورده و در آيه ي كريمه مي فرمايد: و ما حكم و فرمان نبوت را به صبي و كودك - يعني عيسي بن مريم - داديم، چگونه ولايت را به كودك ندهيم.

حميري نيز در «بصائر الدرجات» نظير اين روايت را نقل كرده با اين اضافه كه فرمود:

«فلما بلغ اشده و بلغ اربعين سنة، فقد يجوز أن يؤتي الحكمة و هو صبي و يجوز أن يؤتي و هو ابن اربعين سنة» [2] .

گاهي به اقتضاي زمان، مكان، محيط، عصر اجتماع و نياز خلق، فرمان نبوت را به صبي مي دهد كه در گاهواره بگويد: «اني عبدالله آتاني الكتاب» و گاهي تا به سال چهل نرسد نمي دهد، زيرا سابقه نيروي جسماني و روحاني او بايد مناسبت محيط عصر باشد.

چنانچه حضرت موسي عليه السلام و حضرت محمد صلي الله عليه و آله در چهل سالگي به نبوت مبعوث شدند.