ابن شهراشوب نقل مي كند كه:

ام فضل از همان ساعت مبتلا به مرضي در رحم خود شد و به دردي گرفتار شد كه دوايي نداشت و آن جذام موضعي بود كه اطباي عراق و دكترهاي دربار عباسي از معالجه ي آن عاجز ماندند و همچنان مي سوخت و مي ساخت تا مرد.

اما جعفر بن مأمون در همان روزها در چاهي سقوط كرد و در اثر آن، مبتلا به جنون شد و تا آخر حالت اضطراب، تشويش، جنون و ديوانگي را داشت.



[ صفحه 423]



عبدالعزيز بن اخضر جنابذي مي نويسد:

ام فضل و جعفر بن مأمون در يك كاخ سلطنتي با هم محشور بودند و هميشه در حال ناراحتي و دشنام و شماتت با هم مي زيستند، تا مردند.