آنسان كه از كتاب هاي اخبار به دست مي آيد، چندين نامه به خط امام جواد عليه السلام ديده شده كه به اصحاب و انصار خود نوشته اند. برخي از آن ها، پاسخ نامه هايي است كه سؤالي كرده اند و برخي ديگر موعظه، اندر و نصيحت هائي است كه اصحاب از حضرتش خواسته اند و امام عليه السلام به آن ها پاسخ داده كه آن نامه ها اگر چه كوتاه است، ولي رسا و معاني بلند و سرمشق سعادت و رستگاري است.

از همين نامه ها مي توان به آن پي برد كه نويسنده ي عظيم الشان آن تا چه حدي بر معارف و معاني تسلط و به اصلاح حال و روحيات ابناي زمان و پرسشگران موضوع علاقه داشته كه پاسخ مقتضي معجزه آميزي داده است.

از جمله نامه هاي آن حضرت نامه اي است كه علامه ي مجلسي رحمه الله از «كافي» نقل مي كند كه صيدلاني گويد: در نخستين سال از خلافت معتصم با مرداني از اهل سجستان و بست در سفر مكه بوديم، در طواف كعبه حضور محترم امام جواد عليه السلام رسيديم عرض كردم: مردي است كه به ولايت و دوستي شما متكي و علاقه مند است، ولي اهل ديوان است و من هم بايد خراج و مالياتي به او بدهم اگر شما به او دست خطي مرقوم فرماييد كه به من احسان كند موجب سپاس و تشكر است.

امام جواد عليه السلام فرمود: او را نمي شناسم.

عرض كردم: من او را مي شناسم و مطمئن هستم كه از شيعيان و دوستان شما و برادران ايماني ما مي باشد كه مرقومه شما براي او مفيد به حال من و موجب



[ صفحه 344]



افتخار او مي شود.

آن حضرت فرمود: كاغذ، قلم و دوات آوردند آن گاه اين نامه را به او نوشت: