پس از شهادت امام رضا(ع) آنچه در مورد جانشيني و امامت امام جواد(ع) ضروري و مهم به نظر مي رسيد، تثبيت و تحكيم امامت ايشان بود. بنابراين، امام جواد(ع) پيش از آنكه شيعيان آن حضرت را مورد امتحان و پرسش قرار دهند، خود به مسأله ي امامت و شبهات پيرامون آن مي پرداخت و از اين رهگذر جانشيني و امامتشان را تثبيت مي نمود.

در اين مورد، مي توان به ماجراي علي بن اسباط يكي از ياران امام رضا(ع) اشاره كرد. او مي گويد: روزي به محضر امام جواد(ع) رسيدم. در ضمن ديدار، به سيماي حضرت خيره شدم تا قيافه و مشخصات او را به ذهن خود سپرده، پس از بازگشت به مصر براي ارادتمندان آن حضرت بيان كنم. درست در همين لحظه، امام جواد كه گويي تمام افكار مرا خوانده بود، به من فرمود: كاري كه خداوند در موضوع امامت انجام داده، مانند كاري است كه در مورد نبوت انجام داده است. خداوند درباره حضرت يحيي(ع) مي فرمايد: «ما به يحيي در كودكي فرمان نبوت داديم» و درباره حضرت يوسف(ع) مي فرمايد: «هنگامي كه به حد رشد رسيد، به او حكم و علم داديم»... بنابراين، همان گونه كه ممكن است خداوند علم و حكمت را در سن چهل سالگي به شخصي عنايت كند، ممكن است همان حكمت را در دوران كودكي نيز عطا كند. [1] .