امام جواد (ع) در راستاي بسط و گسترش فرهنگ ناب تشيع، كارگزاران و وكلايي در مناطق گوناگون و قلمرو بزرگ عباسيان تعيين و يا اعزام نمود، به گونه اي كه امام در مناطقي چون اهواز، همدان، ري، سيستان، بغداد، واسط، سبط، بصره و نيز مناطق شيعه نشيني چون كوفه و قم داراي وكلايي كارآمد بود. امام جواد (ع) در راستاي نفوذ نيروهاي شيعي در ساختار حكومتي بني عباس براي ياري شيعيان در مناطق گوناگون، به افرادي چون «احمد بن حمزه قمي» اجازه ي پذيرفتن مناصب دولتي داد، تا جايي كه افرادي چون «نوح بن دراج» كه چندي قاضي بغداد و سپس قاضي كوفه بود، از ياران حضرت(ع) به شمار مي رفتند. كساني از بزرگان و ثقات شيعه چون محمد بن اسماعيل بن بزيع (نيشابوري) كه از وزراي خلفاي عباسي به شمار مي رفت، به گونه اي با حضرت در ارتباط بودند كه وي از حضرت جواد (ع) پيراهني درخواست كرد كه به هنگام مرگ به جاي كفن بپوشد و حضرت خواست او را اجابت كرد و براي وي پيراهن خويش را فرستاد.

حركت امام جواد (ع) در چينش نيروهاي فكري و سياسي، خود حركتي كاملاً محرمانه بود، تا جايي كه وقتي به ابراهيم بن محمد نامه مي نويسد، به او امر مي كند كه تا وقتي «يحيي بن ابي عمران» (از اصحاب حضرت) زنده است، نامه را نگشايد. پس از چند سال كه يحيي از دنيا مي رود ابراهيم بن محمد نامه را مي گشايد كه حضرت در آن به او خطاب كرده: مسؤوليتها و كارهايي كه بر عهده ي «يحيي بن ابي عمران» بوده از اين پس بر عهده ي توست. [1] .

اين نشانگر آن است كه حضرت در جو اختناق حكومت بني عباس مواظبت و عنايت داشت تا كسي از جانشيني نمايندگان وي اطلاعي حاصل ننمايد.