در زمان معتصم برخي از راههاي مواصلاتي، بويژه راه خانه خدا، نا امن شده بود و عده اي راهزن نزديك شهر خانقين براي كاروانها مزاحمت ايجاد مي كردند. خليفه به حاكم محل دستور داد تا راهزنان را دستگير و مجازات كند. حاكم آنان را دستگير كرد و منتظر ابلاغ حكم از سوي خليفه شد. معتصم با فقها مشورت و درخواست حكم كرد. آنان در جواب به قرآن (انما جزاء الذين يحاربون الله و رسوله و يسعون في الارض فسادا ان يقتلوا او يصلبوا او تقطع ايديهم و ارجلهم من خلاف او ينفوا من الارض) استناد كردند و گفتند: هركدام از اين مجازاتها اجرا شود، حاكم اختيار دارد. امام جواد (عليه السلام) فرمود: اين فتوا غلط است و در اين زمينه بايد بيشتر دقت كرد؛ زيرا اين افراد يا فقط راه را ناامن كرده، كسي را نكشته اند و مال كسي را نبرده اند، در اين صورت فقط زنداني مي شوند و اين همان تبعيد است؛ ولي اگر هم راهها را نا امن كرده اند و هم كسي را كشته اند، بايد به قتل برسند، و اگر علاوه بر اين دو مورد، اموال را نيزغارت كرده اند، بايد دست و پاي آنان به صورت عكس قطع گردد و سپس به دار آويخته شوند.