همه امامان شيعه در برابر ستمي كه درباره حضرت زهرا (سلام الله عليها) انجام شد، حساس بودند و به مناسبتهاي مختلف خشم خود را از اين قضيه ابراز مي كردند. زكريا بن آدم مي گويد: خدمت حضرت رضا (عليه السلام) نشسته بودم كه امام جواد (عليه السلام) را پيش او آوردند. پس آن حضرت از چهار سال كمتر بود. حضرت جواد (عليه السلام) دستهايش را بر زمين نهاد، سرش را به طرف آسمان بلند كرد و در فكري عميق فرو رفت. امام رضا (عليه السلام) فرمود: جانم فدايت چرا در فكري؟ امام جواد (عليه السلام) فرمود: به آنچه در باره مادرم زهرا (عليها السلام) انجام شد، مي انديشم. به خدا سوگند، حق قاتلانش آن است كه اگر دستم به آنها برسد، آنان را سوزانده، تكه تكه كنم و ريشه شان را بركنم. در اين هنگام، امام رضا (عليه السلام) او را در آغوش كشيد، ميان دو چشمش را بوسيد و فرمود: پدر و مادرم فدايت، به راستي كه تو لايق امامت شيعه هستي.