1- الثقة بالله تعالي ثمن لكل غال و سلم الي كل عال»؛ [1] اعتماد به خداوند بهاي هر چيز گران و نردبان صعود به سوي هر چيز بلندي است.

2- «اياك و مصاحبة الشرير، فانه كالسيف المسلول، يحسن منظره و يقبح آثاره؛ [2] از همنشيني با بدسيرتان بپرهيز. زيرا او به شمشير كشيده مي ماند كه منظرش نيكو و آثارش زشت است.



[ صفحه 166]



3- «المؤمن يحتاج الي ثلاث خصال: توفيق من الله و واعظ من نفسه و قبول ممن ينصحه»؛ [3] مؤمن نيازمند سه خصلت است؛ توفيقي از خداوند متعال و واعظي از درون خويش كه پيوسته او را نصيحت كند و پذيرش نصيحت خيرخواهان..

4- «القصد الي الله بالقلوب، أبلغ من اتعاب الجوارح الي الله»؛ [4] آهنگ كردن به سوي خداوند به وسيله دل ها رساننده تر از زحمت دادن اعضا و جوارح به وسيله اعمال است.

5- «لو تكاشفتم ما تدافنتم»؛ [5] اگر عيب هر يك از شماها بر ديگري آشكار گردد، يكديگر را دفن نخواهيد كرد.

6- «من أصغي الي ناطق فقد عبده فان كان الناطق عن الله، فقد عبدالله، و ان كان الناطق ينطق عن لسان ابليس، فقد عبد ابليس»؛ [6] هر آن كه به سخن گوينده اي گوش فرادهد، در حقيقت او را پرستيده است. پس، اگر ناطق از خداوند سخن گويد، شنونده خدا را پرستش كرده است و چنانچه سخنان شيطاني گويد، شنونده شيطان پرست است.

7- «عز المؤمن غناه عن الناس»؛ [7] عزت و صلابت مؤمن در بي نيازي او از مردم است.

8- «من أطاع هواه أعطي عدوه منا؛ [8] آن كه از هوس هاي نفساني خود پيروي كند، آرزوي دشمنش را برآورده كرده است.



[ صفحه 167]



9- «بلية الناس علينا عظيمة؛ ان دعونا هم لم يستجيبونا و ان تركناهم لم يهتدوا بغيرنا»؛ [9] گرفتاري مردم بر ما بزرگ و گران است. زيرا اگر آنان را فراخوانيم، ما را اجابت نمي كنند و اگر رهايشان كنيم، به غير ما هدايت نمي شوند.

10- «من وثق بالله أراه السرور، من توكل علي الله كفاه الأمور، الثقة بالله حصن لا يتحصن فيه الا مؤمن أمين، التوكل علي الله نجاة من كل سوء و حرز من كل عدو، الدين عز و العلم كنز و الصمت نور و غاية الزهد الورع، و لا هدم للدين مثل البدع، و لا أفسد للرجال من الطمع، و بالراعي تصلح الرعية و بالدعاء تصرف البلية، و من ركب مركب الصبر، اهتدي الي المضمار النصر، و من عاب عيب و من شتم أجيب، و من غرس أشجار التقي اجتني ثمار المني»؛ [10] هر آن به حق تعالي اعتماد كند، خداوند سرور و شادي را به او نشان مي دهد و كسي كه بر او توكل كند، امورش را كفايت مي كند، اعتماد به خداوند دژ محكمي است كه جز مؤمن امانتدار به آن پناهنده نمي شود. توكل بر خداوند نجات از هر بدي و پناه از هر گونه دشمني است، دين مايه ي عزت است و علم گنج و خاموشي نور است و بالاترين درجه ي زهد پرهيزكاري است و چيزي مانند بدعت مايه ي خرابي دين نمي شود و چيزي براي انسان ها بدتر از طمع نيست و به وسيله ي راعي و رهبر امت اصلاح مي شود و بلا به وسيله ي دعا از ميان مي رود و آن كه بر مركب



[ صفحه 168]



صبر سوار شد، به ميدان نصرت راه پيدا مي كند و هر كس عيب جويي كند، بر او عيب گرفته مي شود و هر كه دشنام داد، جواب مي شنود و هر كه درخت هاي تقوا را بكارد، به آرزوهاي الهي خود دست مي يابد.